Wat je hand onthult: waarom ik nooit digitaal teken
Door Ed Burgwal – Gallery Blossom
Er zijn momenten waarop mensen me vragen: “Waarom teken je eigenlijk niet digitaal?” De toon is meestal nieuwsgierig, soms bijna verbaasd. Want in een wereld waar vrijwel alles met een klik, swipe of stylus gebeurt, lijkt tekenen met de hand bijna ouderwets. Maar voor mij is het juist het tegenovergestelde: het is eerlijk, direct, en essentieel voor wie ik ben als kunstenaar.
Ik teken met mijn handen — en precies dat maakt mijn werk wat het is.
✋ De hand als drager van gevoel
Wanneer ik begin te tekenen, gebeurt er iets dat ik met geen enkel digitaal gereedschap kan repliceren. Mijn hand registreert niet alleen vorm, maar ook gevoel. Een trage lijn als ik twijfel. Een felle veeg als ik geraakt ben. De druk, de spanning, de adem tussen de lijnen — alles leeft in dat moment.
Het handschrift in mijn werk is letterlijk dat: een hand-schrift. Een persoonlijke signatuur die je niet kunt digitaliseren. Elke vlek, elke imperfectie is een echo van mijn gemoedstoestand, mijn concentratie, mijn emotie. En juist dat maakt een tekening van mij.
🖌️ Ambacht is aandacht
Tekenen met de hand vraagt om een ander soort aanwezigheid. Het is traag. Het is fysiek. Het is soms frustrerend — maar het is echt. Er is geen ‘undo’-knop, geen lagenstructuur of gladde pixels. Alleen papier, materiaal en concentratie.
Voor mij is dat geen beperking, maar een kracht. Door die beperking móét ik keuzes maken. Moet ik kijken, echt kijken. En voelen. Dat maakt handmatig werk niet alleen tastbaarder, maar ook intiemer.
Ambacht betekent voor mij niet alleen techniek, maar toewijding. Aandacht. Traagheid als kwaliteit, niet als tekortkoming.
🧠 Intuïtie als routekaart
Ik werk intuïtief. Niet volgens vastomlijnde plannen, maar geleid door wat ik zie en voel op dat moment. Of ik nu een portret maak of een urban sketch: de omgeving, de sfeer, de emotie van het moment bepalen de tekening.
Soms verandert een gezicht onder mijn handen van richting. Soms krijgt een gebouw ineens een extra lijn, niet omdat het ‘moet’, maar omdat het zo voelt. Dat proces is niet rationeel — het is zintuiglijk. En die zintuiglijkheid gaat verloren als je een tussenlaag toevoegt, zoals een scherm of een stylus.
🏙️ Wat je ziet is wat er was
Een urban sketch die ik ter plekke maak, met inkt of aquarel, is niet alleen een beeld van wat er stond. Het is een verslag van hoe ik me voelde, waar ik zat, hoe het licht viel, wat de lucht deed. Je ziet in mijn lijnen of ik het koud had, of ik haast had, of ik stil werd van een gevel in ochtendlicht.
Die directe vertaling van ervaring naar lijn is wat mij drijft. En dat lukt alleen als er niets tussen mij en het papier zit. Geen pixels. Geen scherm. Alleen mijn hand, mijn oog en het moment.
🎭 Waarom dit ook geldt voor portretten
Mijn portretten zijn geen technische reproducties. Ze zijn expressief, gelaagd, soms ruw. Zeker wanneer ik werk met gerecycled plastic — een materiaal dat al zijn eigen karakter heeft — voel ik hoe belangrijk het is dat mijn hand letterlijk voelbaar blijft in het werk.
Een strakke digitale lijn zegt niets over de worsteling van de geportretteerde. Maar een rafelige, schurende lijn die nét te hard is aangezet? Die vertelt een verhaal. Een verhaal dat je niet met software bouwt, maar met aandacht en gevoel.
🎁 Jij krijgt méér dan een beeld
Als iemand mijn werk koopt, koopt diegene niet alleen een afbeelding. Ze krijgen een stuk van mijn proces. Van mijn tijd. Van mijn ervaring op dat ene moment.
Je ziet de nerveuze schetslijnen. De spontane keuzes. De foutjes waar ik overheen ben gegaan en de imperfecties die ik heb laten staan. En dát maakt het werk uniek. Eén van één.
Tot slot
Ik teken niet digitaal. Niet omdat ik tegen technologie ben. Niet uit nostalgie. Maar omdat ik geloof in het directe, het tastbare, het doorleefde. Omdat ik mijn werk wil voelen ontstaan, lijn voor lijn, laag voor laag.
Want wat mijn hand onthult, kan geen pixel vervangen.