Landschappen
De landschappen van Ed Burgwal ademen lucht, licht en lef.
Of hij nu met penseel of paletmes werkt, in zachte tinten of felle contrasten—zijn werk vangt niet alleen wat je ziet, maar vooral wat je voelt. Burgwal schildert buiten, te midden van weer en wind, en dat zie je terug in elk werk: het ritme van het water, de beweging van de lucht, de ziel van het Nederlandse landschap.
Zijn schilderijen zijn geen registratie van een plek, maar een beleving van het moment.
Tussen stroom en stilte – Waal bij Tiel
Plein-air geschilderd aan de oever van de Waal, vangt dit werk het weidse rivierenlandschap in volle adem. Met acryl en paletmes bracht Ed Burgwal de ruimte, de stilte en de stroming samen op doek (80 x 40 cm).
De horizon vervaagt in blauw en lichtgrijs, terwijl houten palen als ritmische markeringen de leegte doorkruisen. Een spel van abstractie en herkenning—onmiskenbaar Nederlands, onmiskenbaar in beweging.
Dreiging en licht – Waterpoort Amersfoort
In dit plein-air werk uit 2025 vangt Ed Burgwal het iconische silhouet van de Waterpoort in Amersfoort onder een imposante lucht. De dreiging van het wolkendek contrasteert met oplichtende accenten in water en lucht—een spel tussen duister en hoop.
Met stevige penseelstreken en acryl op doek (80 x 40 cm) ontstaat een levend landschap dat ademt, beweegt en vertelt. Een moment van stilte vóór de regen, gevangen aan de waterkant.
Stilte in blauw: een verstild landschap van 40 bij 40 centimeter
Sommige schilderijen schreeuwen niet om aandacht. Ze fluisteren. Ze nodigen je uit om stil te zijn, om te kijken—en vooral om te voelen. Dit werk van 40×40 cm is zo’n fluistering in verf.
Wat op het eerste gezicht een eenvoudig rivierlandschap lijkt, blijkt bij nadere beschouwing een subtiel spel van kleur, licht en ritme. Het hele doek is doordrenkt van blauw—een kalme, bijna meditatieve toon die zich uitstrekt van de hemel tot in het water.
De kracht van ingetogenheid
In een tijd waarin veel kunst draait om expressie en snelheid, kiest dit werk juist voor verstilling. De penseelvoering is zacht maar doelgericht. Geen explosie van kleur, maar een beheerste, haast poëtische behandeling van de verf.
Op de voorgrond glinstert een strook geelgroen gras, als een oplichtende ademhaling van het landschap. Helemaal links prijkt een klein rood-wit gebouwtje—een baken in de verte, een verwijzing naar menselijke aanwezigheid zonder het landschap te overheersen.
De lucht als hoofdrolspeler
Zoals zo vaak in de Nederlandse schilderkunst speelt de lucht ook hier een hoofdrol. De wolkenpartijen zijn gelaagd, diffuus, en maken de atmosfeer tastbaar. Je ziet de vochtigheid in de lucht, voelt bijna de kilte van een vroege ochtend boven het water.
En toch is het geen somber werk. Integendeel. Het blauwe kleurgebruik heeft iets hoopvols, iets zuivers. Alsof het schilderij zegt: hier mag je even ademhalen.
Compact formaat, groot effect
Dat dit werk slechts 40 bij 40 centimeter meet, doet niets af aan zijn impact. Het formaat maakt het juist intiem. Je wordt als kijker vanzelf dichterbij getrokken, bijna alsof je door een raam naar buiten kijkt—een persoonlijk venster op het Nederlandse rivierengebied.
🖼 Bekijk het werk hierboven in alle rust. Laat je meenemen door het ritme van de lucht, de rust van het water, en het licht dat de horizon kust. In dit schilderij is niets overbodig—alleen wat er toe doet, is gebleven.
Lente aan het water – 40 × 40 cm
Zacht blauw stroomt als een fluistering door het landschap, tussen bloeiende bermen en ontluikende bomen. In dit werk vangt de schilder niet alleen het beeld van een lentemiddag, maar ook het gevoel: licht, nieuw, hoopvol.
De verf is speels en levendig, als het seizoen zelf. Je ruikt bijna de geur van jong gras en stromend water. Elk penseelstreekje lijkt een ode aan het begin—van de dag, van de lente, van iets nieuws dat groeit.
Stadsgezicht aan de overkant – 60 × 80 cm
Een stad doemt op uit een nevel van kleur: torens, bomen, gevels—alles weerspiegeld in het stil stromende water. De verf is los, transparant, haast dromerig. Toch staat de horizon stevig als herkenningspunt.
Dit werk vangt het moment vlak vóór de dag helder wordt, als de wereld nog zweeft tussen suggestie en vorm.
Een landschap van herinnering, niet van registratie. Alsof je kijkt met je ogen half gesloten—en precies daardoor ziet wat ertoe doet.